„Etiuda b-moll” op. 4 nr 3 Karola Szymanowskiego (1882 – 1937) należy do najpiękniejszych utworów w muzyce późnego romantyzmu. Ze względu na swój charakter i użytą harmonię przywodzi na myśl etiudy Aleksandra Skriabina i Fryderyka Chopina. Jak na dzieło 19-letniego kompozytora etiuda odznacza się śmiałym językiem muzycznym. Utrzymana w powolnym tempie stopniowo zmierza do dramatycznej, pełnej ekspresji kulminacji. Przeznaczona początkowo na fortepian „Etiuda” przyniosła Szymanowskiemu sławę i popularność. Już na początku XX wieku Ignacy Jan Paderewski włączył utwór do swojego repertuaru. Całe zamieszanie związane z niebywałym powodzeniem dzieła Szymanowski skomentował w liście do Grzegorza Fitelberga: „Fatalnie jest już w tak młodym wieku skomponować swoją IX Symfonię!”. To właśnie Fitelberg jest autorem aranżacji „Etiudy b-moll” na orkiestrę symfoniczną.